ٍ

نمی دانم از درد می گریزی

یا من ؟!

که دستهایم طعم درد می دهد

وصدایم شبیه توبه ی گرگ است !

من از آواره گیِ_  سالهای_  پیش از این  با تو حرف زدم

و زندگی مستعارم را

از تناسخ خاطره های ناقصم

به بلوغ دردناکی مبتلا کردم

چه اعتراف سهمناکی بود

وقتی دستهایم برابر صدایت لرزید

و نگاهم لبهای ندیده ات را بوسید

تو می دیدی چگونه حرفهای تردم

شبیه شعر می شود

و من از ستوه این همه حرف

چگونه زمان را زیر پاهایم له می کنم ؟

من صریح تر از لهجه ی آفتاب سوختم

و این شهامت  تلخ  را

لای سیگارهایم سوزاندم

تا هیچ نبینم از این نفرین فاصله ها .

من ا ز زل زدن خورشید

روی پنجره بیزارم

و بخشش ابر

یادم داد که ببارم وبگذرم...

 آینه ها برای

باقی روزهای تو

تا از انعکاس خنده هایت مست شوی

   "بودن یا نبودن "

        مسئله این نیست!

                       "حرف سر _ نیستی  و نبودن توست"

           پی نوشت : اگر تو نباشی دیگر چه فرق می کند حسرت من طعم قهوه بگیرد یا بوی سیگار!